“Unutacağımız hiçbir şey kalmayana dek her şeyi unutabilsek tanrıyla karşılaşacağız ama oraya kadar unutmayı beceremiyoruz bir türlü...” demiştim. “İnsan iniyor aşağı, ama bir noktada soluksuz kalıp yukarı sıçrıyor,” demişti, “unuttuğun kadarı bile fazla bana kalırsa, boş laflar ediyorsun...”

“Her şey geçmişte gömülü, başlangıçta” diyorum ben. Şeref, “Sırlarımız gelecekte çözülecek ama” dediğinde de soluğumun açıldığını hissediyorum. Söyleyecek olsam, “Benim öyle seni rahatlatmayı düşünerek böyle konuştuğumu sanıp kendini yanıltma,” der, “unuta unuta in aşağı sen... Madem anılar bizim atıklarımızmış, unutmanın sonuna var, anlarsın... Tanrı senin yüzüne bakıyor muymuş? Her şeyin başına dönmek isteyen nedir biliyor musun, akıl ister bunu... Aklı da kendi haline bırakmamak gerekir, aptalca işlere kalkışır çünkü...”