Yirminci tyüzyılın ilk yarısında yazılmış; ama insanlık kadar eski, insanlar yaşadıkça var olacak ruh hallerinin dibine kazılan bir tünel bu kitap. Özdeşlik arayışı, aşk, tutku, şüphe ve cinayet... Sıradanlığın ve sanatçı ruhunun, aklın ve içgüdünün birbirine karıştığı girdaplarda soluk soluğa bir yolculuk. Bizi götürdüğü yeri ise daha ilk cümleden belli: Juan Pablo Castel, yani Maria Iribarne´yi öldüren şu ressam...
Varoluşçu bir anti - kahramanın cinayeti itirafnamesidir Tünel. Fransızcaya çevrilmesini Albert Camus´nün önerdiği, Graham Greene´in hayranlıkla karşıladığı bir başyapıt. Ernesto Sabato´nun felsefi ve edebi evrenideki yolculuğunun da ilk adımı. Tünel, çağımızın temel entellektüel sorunlarını, toplumların ve ruhlarımızın karanlık, izbe köşelerini didikleyen bir üçlemenin ilk kitabı.
Yaratıcılık, dışavurum, isstense de istenmese de, sonuçta, en azından tek bir kişiyle duygudaşlık, anlaşılmadık için değil midir?
Ya böyle bir kişiye rastlaşmayla; Maria´yla başlar. Kurtarıcısını, tüneldışını bulmuş gibidir. Marazi bir ruh taşkınlığıyla sarılır Maria´ya...
Aşkın, takıntılarının, kuşkunun, kıskançlığın, sıkıntı ve deliliğin kol gezdiği Castel´in dünyasında gerçeklik duygusu adım adım yitirilir. Geride ne yaratıcı, ne de yaratıcı kalır. Cİnayet de çözümsüzdür, kalıcı olan tek şey sonu gelmeyen kuşku döngüsüdür.
İfla olmaz aşkları, ruh tutulmalarını bilenler için...