Yazdığı bu son mektupla diğerleri gibi bin parçaya bölündü. Her cümlesi sonbahar yapraklarına karıştı. Dağıldı içimde cam kırığı sözlerin. Vurgun yedi sol yanım. Kaçtım insandan, tarihimden, gün ışığından. Tenhalıklarıma hapsettim sevgileri. Adı konulmamış zamanlarda, tırnaklarımda kerpeten uykusuz gecelere yattım. Karardı içimdeki çocuk. Kin, bir kir gibi yapıştı yüzüne. Ne mavisi kaldı, ne de kağıttan uçurtması.