BU İYİLİĞİ UNUTMADIM VE UNUTAMAM
İlkokul 1. sınıfta babamın görevi dolayısıyla sömestr tatiline yakın bir zamanda bir okuldan başka bir okula naklim alınmıştı.
Benim okulumda biz hala fişleri öğrenirken yeni geldiğim okulda hemen hemen bütün öğrenciler okumayı sökmüşlerdi. Hepsi kitap, gazete okuyabiliyordu. Ben onların arasında üç-beş gün hiçbir şey bilmeyerek gidip geldim.
Çok huysuz bir çocuk olmaya başladım. Onlar okuma-yazmayı biliyorlar diye aşağılık kompleksine giriyor, yanıma gelen benimle arkadaş olmak isteyen çocukları ya kovuyor ya da onlara bağırıyordum. Huysuzluğumu eve de yansıtıyor, en ufak şeylere bile ağlıyordum.
Sonra öğretmenim ve ailem birlikte bu durumun farkına vardı. Annemle babam yeni öğretmenimin yanına giderek bir şeyler yapmaya çalıştılar ve başardılar da.
Öğretmenim okulda resim, beden, müzik gibi derslerde benim yanıma gelerek benim okumayı sökmem için çalışırken akşamları da annemle babam benimle uğraşıyorlardı.
Nitekim ben bir hafta içinde okumayı sökmüştüm. Okumayı bilmek sevinci bana yetiyordu. Arkadaşlarımla da iyi geçinmeye başlamıştım.
Öğretmenimin ve ailemin bana yaptığı bu iyiliği unutmadım ve unutamam.