Dur da anlatayım, Amerika, senin adına beslediğim umutları.
Dumanlar Manhattan`ı yutar ve binalar yıkılıp, terörün dehşeti topraklarının ve yüreğinin en kuytu köşelerine kadar sinerken, senin adına beslediğim umutları anlatayım.
Adalet. Şimdi bize lazım olan bu; hepimize adalet, bir şekilde.
Yücelme sanşı bu Amerika, senin adına umduğum da bu.
Bir uyanış. Olmayacak şey mi bu, olamaz mı?
Hepsinden önemlisi, masumiyeti kazanmak yeniden. Kendinden memnun olmak. Vietnam`dan sonra yani? Vietnam mı? Hani şu, senin toplu mezara çevirdiğin ülkenin adı.
O yüzden, 11 Eylül`de masumiyet geri verildi sana, Amerika. Korkunç bir bedel karşlığında, evet; ama verildi. Fakat, tam da şimdi, kurban rolüne soyunmak denilen vebadan uzak tut kendini. Korku ve hınç denilen vebadan uzak tut. Sakın ha, unutmak denilen vebadan da.
Yoksa çoktan unuttun mu Şili`yi? Demokratik Şili`yi? Hani şu, 1973`te senin hükümetinin istikrarsızlığa sürükleyip kanlı bir darbenin tezgahlanmasına önayak olduğu benim ülkemi?
Nikaragua, Endonezya, Irak, Laos, Guatemala, Kongo...
Unutmadılar bunlar kanı, kıyımı, zulmü, unutmadılar ama yine de nefret etmiyorlar senden külliyen. Fısıldıyorlar sana: O kadar kolay değil acıları affetmek. Sen o kadar kolay unutabilir misin kendi 11 Eylül`ünü?
Evet, o kadar kolay değil, Amerika.
Yücelmek.
Yanılıyor muyum yoksa?