Ne çok severdim babamı, o asabî, o huysuz adamı. Ne çok severdi beni, dilsiz, sabır küpü kızını. Bir kez olsun söylemedi sevdiğini, bir kez olsun göstermedi. Ama bilirdim… Bakışından anlardım, en çok da öfkesinden… Sevgi doluydu öfkesi. Kardeşlerim aramızdan ayrıldıktan sonra bana olan sevgisinin arttığını hisseder olmuştum. Ama ne fayda, gün yüzü görmedik, bir kez olsun doyasıya gülemedik, doyasıya sarılamadık birbirimize. Annemin ölümünden sonra daha da uzaklaşmıştı benden. Kabuğuna çekilmişti iyice. Hiç gelmez olmuştu evime.