Açılan çiçek
yemişe dönüşmeli
ve bırakmalıdır yerini / yeni çiçeğe

Şair, öykücü, eleştirmen ve inceleme yazarı Güven Turan, Gizli Alanlar'ının izini sürüyor. Şiir kendi bedeninde, sevilenin, arzulananın bedeninde, parmakları gibi şairin, dizelerle dolaşıyor ve seslerini dinlediği çiçekleri okşuyor. O okşadıkça yeni çiçekler açıyor. Şair kendi gölgesinin derinliklerine iniyor o çiçeklere tutuna tutuna. O çiçeklerin kulağına fısıldadıklarını duracağı yeri bilmeyen bir aşkla dile getiriyor.

Tadımlık

Ne atkuyrukları
Ne eğreltiler

Yusufçuklar yok

İnip çıkan sularla ölçülen
Saatler

Nerede buluşuyor
Deniz
Köprülerin ayaklarıyla

Katılaşan Lav
bir sevgi
kucaklaması mıdır

Korumak
değişimsizdir

Açılan çiçek
yemişe dönüşmeli
ve bırakmalıdır yerini
yeni çiçeğe

Çölün ıssızlık olduğunu
sessizlik olduğunu
sanmak

Bir kentlinin
dağınık haritalarda
dengesini yitirmesi

Aşk
duracağı yeri bilmez

Yolun yolcusuzluğu

Kimsenin yokluğunda
yokluğu tanımlayan biri

Korkmuyorum
benimle yürüyorsun
adını daha önce söyledim
şimdi fısıltıyla yineliyorum

Yalnızlık sıcacık bir avuçtur
parmaklarımızı
umutla bıraktığımız

Gece ayaklarımın dibine
yığılıyor

Uykunun aralıksızlığı

Us yorgunluğunu
düşlerle biliyor
sözcüğe dönüşen
aşk
gizlenmeyi sürdürüyor

Gündoğumu beklemez
gecikmez de

ılıyor
kesik görünmüyor

Acı neden sonra
başlayacak

Kanın akması
dindirebilir

Yaranın kapanması
başlatabilir

Gecede denizin
sesi

Dinginliği dinlemek

Uykuda soluklar

Uyanınca
alaca karanlıkta
sevgilinin
kıpırtısız yüzü

Ten
aşkın kıyısıdır