Yedi tepeli şehre çökmüş kasvet yüklü bir
bulut, son nefesini vermiş yedi kurban...
Tarihî yarımadada işlenen sıra dışı bir cinayet,
Başkomser Nevzat'ı harekete geçirir. Katil, avcuna
antika bir sikke bıraktığı kurbanın cesedi üzerinden
çözülmesini istediği bazı mesajlar vermiştir. Aynı
cinayet ritüelinin parçası olmuş kurbanlar peşi sıra
gelir; tüm kurbanların elinde bir sikke vardır ve her
biri şehrin parlak dönemlerinde yaşamış bir
imparatorunun döneminden kalma tarihi bir yapının
önüne bırakılmıştır. Kurbanların ortak özelliği,
İstanbul'a olan ihanetleridir. Peki katilin özelliği
nedir?
Şehrimizle
birlikte
yitirdiklerimize,
birbirimize bakıyorduk.
Byzantion, Konstantinapol ve İstanbul... Sahipleri,
sakinleri değişse de, yeni isimler edinip farklı
karakterlere bürünse de değişmeyen bir şey var tarihi
yarımadada; eskimeyen güzelliği. Ahmet Ümit İstanbul
Hatırası'nda artık tehdit altında olan bu güzelliği
merkeze alıyor ve yüksek gerilimli polisiyesiyle okuru
hipnotize ederken aktardığı tarihi bilgilerle İstanbulluluk
bilincini de canlandırmaya çalışıyor.
Şehre bakıyorduk denizden. Sisler içindeydi İstanbul...
Sisler içinde deniz... Sisler içinde teknemiz. Sultanahmet'in
minareleriydi görülen, Ayasofya'nın kubbesi, Topkapı
Sarayı'nın kuleleri. Hiç yağmalanmamış, yıkılmamış,
kirletilmemiş gibiydi şehir. Güneş doğmadan bir anlığına beliren bir hayal gibi... Büyülü bir bulut gibi... Bir masal
imgesi gibi... Yeni kurulmuş bir kent gibi... Taze bir başlangıç
gibi... Genç, umutlu, güzel...