Başımı, İzmir´in omuzuna yatırdım.
Yorgun ve eskimiş alışkanlıklarımı,
şehrimin yüreğine astım.

İzmir, yanımdan kalkıyor. Uzun, mavi
giysisinin etekleri uçuşarak, gidip çocuğun
yanına oturuyor. Kısa kesilmiş kırmızı saçlarını
okşuyor.
O şimdi şehir değil de, hepimizin anası sanki.
(Arka Kapak)