İmam Şafii´nin yorumculuğunu, daha sonra ortaya çıkan geleneksel yorumculuktan ayıran en büyük özellik, ihyacı ve problem çözücü olmasıdır.O, Kur´an´ı baştan sona tesfir etmek gereğini duymamış, sadece Müslümanların sorunlarını çözme çerçevesinde gerekli olan ayetleri açıklamakla yetinmiştir.Buna bağlı olarak o, istinbat ve tefsir yöntemleri geliştirerek döneminin metodolojik sorunlarına eğilmiş, bir taraftan ihmal edilen otantik yorum metotlarını ihya ederken, bir taraftan da sosyal realiteden kopmayarak Müslüman toplumun acil ihtiyacı olan dini ve dünyevi meselelerle uğraşmıştır.O bu tavrıyla bir anlamda tecdid misyonunu icra etmiş, toplumun İslamla kazandığı kimliğin, hak ve hürriyetlerin zayi olmasına razı olmamıştır.

Onun bu çalışmasında en büyük ilham kaynağı Kur´an-ı Kerim olmuştur.
Çünkü Kitap da bozulan Din´i yenilemek için gönderilmiştir.
Kısaca onun temel metodolojik tezi tahribe karşı yeniden inşadır.