Kapitalizmin krizi derinleştikçe, çıkış yöntemlerinin iki ana kanalda kümelendiğini görüyoruz. Burjuvazi açısından krizin aşılabilmesi sözde reformların yapılmasına bağlı. Halbuki, kriz yapısal. Sistemin devrimci değişim ve dönüşümü dışında çıkış yolu yoktur. Öte yandan Ordu Partisi nin başını çektiği, Medya Partisi nin ise, ortamını hazırladığı restorasyon kimi sol çevreler açısından tek çare olarak görülmektedir.

Sosyal sınıflar arasındaki çelişkilerin çözümünü, diyalektik tarihsel materyalist yöntem dışında arayanları, hayat ve mücadele doğrulamamıştır.

Ülkedeki kapitalist uygulamaların günümüzdeki sonuçlarını, ilerici-gerici kavgasında, Alevi-Sünni bölünmesinde, Türk-Kürt karşıtlığında veya irtica-terör sorununda algılayanlar oldukça çoğunluktadır.

Sınıflar mücadelesinin boyutlandığı, îç Savaş m sürdüğü, siyasal-ekonomik-kültürel ve etik çürümenin en uç noktalara evrildiği bir süreçte, restorasyon söylemine cankurtaran simidi gibi sarılanlar, bilimselliğin önünü perdeleyen arayışlara yönelmiştir.

Dil, kavram ve literatür kargaşasında öğrenci gençlik, işçi gençlikle neden buluşup kaynaşamıyor? Sosyal pratikte sınanıp denenmiş örgütler kendiliğinden kabaran kütlesel çıkışlarda neden kendi amentüsü?nü okuyabiliyor? Sosyal muhalefeti yönetip yönlendirecek Özne ve Kurmay´ın ne manaya geldiği bilindiği halde neden halâ grupçu ve hizayı bozucu örgütlerde ısrar ediliyor? Kolektif aklı, bilinci ve eylemi örgütlemek gündeme gelmişken neden sahte ve naylon komünistler hangi amaçla serbest piyasa ya sürülmekte ya da TV´lere çıkarılmaktadır?

İlerici ve Gerici kimlerdir? Devrimci ve Marksist Sol Kadrolar neden çözüm yöntemleri üretemiyor; ya da Kadroların dibe vuran krizi nereden kaynaklanıyor? Komünist Parti sömürüsü nasıl aşılır? Hayatı ve mücadeleyi kucaklamaya aday İSP ya da KP hangi araçları harekete geçirerek oluşturulabilinir?

Elimizdeki kitapçıktaki polemikler, bu türden konuları irdelemek, tartışmak, doğruları sahiplenerek, eğrileri açığa vurmak ve sorunun kaynağım aydınlığa çıkarmak için kaleme alınmıştır.