Atmayan kalpleri alacakaranlıkta boğuldu.
Acıyla yoğrulan isimleri keskin bir AH
doğurdu.
Ve bir sonun başlangıcında, acının gözyaşı
kaburgama damladı. Ateş mavisi, ruhuma
ucu bucağı olmayan bir yangın bağışladı.
Alevler büyüdü, büyüdü. Artık tüm
cephelerimiz birer köz yığınından ibaretti.
SEVGİLİM, YANGINLARINA ÂŞIĞIM.
TANRI ŞAHİDİM OLSUN Kİ, YA KENDİ
ELLERİMLE SÖNDÜRECEĞİM YA BİRLİKTE
YANACAĞIZ.