Uykunun ağırlığını üzerimden atınca, istesem de kıpırdayamayacağımı anladım. Yattığım yerde bacaklarımdan, kollarımdan hatta saçlarımdan yere yapışmışım gibi geldi bana.

Gözlerimi açtım; yan gözle bakarak görebildiğim kadarıyla kıl kadar incecik iplerle sıkı sıkıya bağlanmıştım. İpler ince olsa da koparamayacağım kadar sağlamdı.

Sırtüstü yatıyordum ve başımı sağa sola kıpırdatamıyordum.

Az sonra, bir takım sesler duydum. Ardından da üzerime böcekler çıkmaya başladı. Birden aklım başımdan gitti; yoksa insan yiyen dev karıncalar mıydı üstümdekiler?

Böcekler, giderek çenemin üzerine kadar geldiler. Sonra burnumun üzerine kadar geldiler. Sonra burnumun üzerine çıktılar. Bir de ne göreyim? Böcek sandığım şeyler minicik insanlar değil mi? Korkunç derece de şaşırdım.