Tahtadan atları, kurşundan askerleri, lastikten topları, plastikten arabaları, kısacası, parayla satın alınabilen hiçbir oyuncağı olmamış yoksul bir çocu­ğun öyküsüdür bu öykü.
O'nun çocukluğu boyunca bir tek oyuncağı oldu:
Bir horoz, gülibikli bir horoz!
Gülibik, o yoksul çocuk için oyuncak olmaktan da öte bir şeydi: bir dost, bir arkadaş, bir umuttu. Öyleyse bu öykü, o yoksul çocukla Gülibik'in sevinçlerini, acılarını, umutlarını, arkadaşlıklarını da anlatır.
O yoksul çocuk artık büyümüştür. Birçok okulda okumuş, birçok işe girmiş çıkmış, gerekli gereksiz bir yığın bilgiyi, çarpım tablosunu bile öğrenmiş, ama unutmuştur. Bir tek Gülibik'i unutamamıştır yıllardan beri.
Bu öykünün yazarı, öyküsünü, Gülibik'in anısına saygısından, o horozla o yoksul çocuğa, yeryüzündeki tüm horozlarla yeryüzündeki tüm yoksul çocuklara armağan etmektedir.
Merhaba!
Çetin Öner