Testi içindekini sızdırır sözünü severim zira testiden sızanla testinin içindeki şey arasında sadâkat vardır. Bir eşyâya veya insana isim verirken de aynı sadâkatı gözetmek lâzımdır ve bu yüzden, evlâtlarına ad verirken, bizim dünyamıza ait olmayan, bizden hâtıra, imâ, lezzet ve râyiha taşımayan isimler seçen ana ebeveynleri ikaz etmek maksadıyla isim vermek dua gibidir görüşünü savunur dururum.

Gemilerde tâlim var ismi, içindekileri fâş etmese de çıtlatıyor. Eğitim üzerine kaleme alınmış ilmi araştırmalar yok içerde; hatta kitabın bir sistematiği bile yok; tâlim üzerine ama tâlimin bizzat kendisi hakkında değil. Deneme türünün câzibesi ve tehlikesi de buradan kaynaklanıyor işte; câzip, çünkü yazara son derece geniş bir hareket sahası sunmaktadır; tehlikeli, çünkü her nevi fikir akrobasisine müsait bu serbestî zemini içinde sakatlanmak veya alelâdeliğe kapılıvermek de mümkün.

Ezcümle yazar, herkesi kendisi gibi düşünmeye davet etmiyor; bu kitaptaki yazıları, birlikte aynı şeyi düşünmeye davetten ziyade düşünmeye davet diye nitelemek daha isabetli olur.