Önümde yükselen duvarları delip geçme ya da yıkıp yerle bir etme isteğiyle kuduruyorum. Akıl, varlık karmaşasını, yani kaosu bizden gizlemek için yükseltiyor bu duvarları. Niye? derseniz, bu duvarların ardında evrensel kaos ve yokluk, hiçlik var da ondan, Hiçbir şey yok arkasında duvarların. Onlar, birşeyler yapmayı başarabildiğimiz şu dünyayla boşluk arasına çekilmiş sınırlardır.

İçimin cehenemidir bu. Artık bunun bir cehennem olduğunu biliyorum.