... genellikle teknik-kültür ilişkisinden çok, doğrudan doğruya teknik nesnelerin kültürdeki yeri sözkonusu olduğuna göre, genellikle teknik-kültür ilişkisine, daha sonra eğilmek üzere, tektek teknik nesnelerin kültürdeki yeri bakımından, özetle, yalın ama önemli bir gerçeğin altını çizmek yeter. Bu gerçekse: teknik nesnelerin doğada yerkaplasalar da, kültür içinde, kültüre göre, kültür açısından anlamca varlıklarını kazandıklarıdır. Her teknik nesne: belli bir kültür ortamının nesnesidir; bu ortamda vardır; varlığını bu ortamda, bu ortamla birlikte sürdürür. Teknik nesnelerin hertürlü değer ve anlamı, içinde yeraldığıkültürdedir, bu kültürle ölçülür. Nermi Uygur Çağdaş Ortamda Teknik adlı kitabında, teknik nesnenin, birinden öbürüne bağlar, geçişler barındıran karmaşık ve etkileyici dünyasına insanla tekniğin ayrılamaz olduğu bir noktadan: çağdaş ortamdan yöneliyor. Tekniğin nasıl bir ilgi alanı olduğundan, teknik varlığın özelliklerine kadar tekniğe ve onun biçimlendirdiği insan yaşantısına ilişkin birçok soruya farklı açılardan yaklaşmayı deniyor. O bildiğimiz sıcak, içten ve önyargısız tavrıyla...

Tadımlık



Hepimiz Bu Öykünün İçindeyiz


Birkaç onyıldan beri tuhaf bir sıkıntıdayım: Teknik öyle uğraştırıyor ki beni. Teknik diye bilinen, teknik denen ne varsa, -genellikle teknik'ten sayılmayan, ilk bakışta teknik ile alıp vereceği yok sayılan pekçok şeyi de katın,- olanca basınçla gündemimde hepsi. Sıkıntının sıkıntılığı şurada: durup durup aklıma dolanıyor; düşünmemi dağıtıyor; tasarım, güven, umut, bekleme, belbağlama gibi çeşit çeşit duygu ve eylem kımıldanışlarımı ordan oraya sürüklüyor. Tuhafın tuhaf yönü şu: çoğun farkında değilim bütün bunların; daha doğrusu, alıştım, gene de tam değil ama; bir de, kimse yadırgamıyor bunu, kanımca herkes aynı durumda da ondan. Hepimiz tuhaf bir sıkıntıdayız teknikle: ortak bir sıkıntı. Belki bu yüzden hepimiz bu sıkıntıya sırtımızı çevirme eğilimindeyiz; sırtımıza çökeni, ola ki benden çok başkasının diye, bilinçle-bilinçaltından, başkalarına aktarma eğilimindeyiz. Oysa ben, payıma düşen sıkıntıyı nicedir savsaklamaktan uzağım. Yüklendikçe yükleniyorum da; başka türlü yapamıyorum. İşte bu nedenle şimdi burda, teknik konusunda söylemeden edemeyeceğim bazı şeyleri dışavurmaktan alamıyorum kendimi. Bölük-pörçük de olsa, uzanabildiğim yere uzanacağım. Yetkinliklere erişmeyi umma zamanı değil. Daha çok geciktiremem: durumum ortada, tekniğin durumu da öyle. Zaman kalmışsa, ilerde gene elatacağım. Başka türlüsünü düşünemiyorum. Benimle birlikte tekniğe ilişkin öyküm. Bu öykünün içindeyim ben, birlikte geliştik. Daha küçücükken yattığım yerden kapıtokmaklarının sarılarını seyreder, perdelere hayran hayran bakar, yatağın yorganın rahatlığından hoşlanır, gece taşlıkta kısık yanan idare-lambasına bayılırdım. Köşede ceviz sandıklar, her açışta irili ufaklı şeyler taşan dolaplar; yemek yediğimiz yerdeki koca masa, çepeçevre iskemleler, sedirler; mutfakta bakır tencereler, kuyu kapağı genişliğinde tepsiler, kalaylı sahanlar, cam tabaklar, bardaklar, bulaşık tası, çamaşır kazanı, iki koca maltız; bahçe köşesindeki tulumbanın dik demiri, yatay kolu; yandaki sundurmada gidip gelip parlattığım upuzun eyer takımı; sokaklar boyunca dizi dizi tahta evler, cumbalılar, cumbasızlar. Heryan ağaç, teneke, pirinç, çelik eşya, araç gereç. Küçük amcamdan bana kalan bisiklet. Kışın harıl harıl yanan sobalar, yazın içi temizlenip kaldırılan borular. Hergün iskeleye görmeye gittiğimiz vapur, seyrek de olsa saatlerce içinde oturup dönendiğimiz vapur. Vapurda ençok sevdiğim şey, iki yandaki çarklardı. İskeleden kalkarken, iskeleye yanaşırken korkunç sesler çıkardığı için mi ne, dikkat kesilirdik hep. Ben ilkokulun ortalarındayken çarklılar seyreldi, sonra büsbütün kalktı. Ateşçilerin, sırtta çuval, kıyıdan gemiye kömür taşımaları oyalayıcıydı da, kara kara dumanlar gözü genzi bunaltıyordu; lambalarsa hep kandil gibiydi. Yazları, zaman zaman bizi kırlara götürüp getiren iki beygir koşulu araba, -salıncaklarla, yiyecek sepetleriyle, ızgara mangalları, ayran güğümleriyle yokuşlarda bir dolu toz yutsak da, hem keyfine doyum olmayan hem işimize yarayan önemli bir araçtı. Haftada bir, karşı yamaçlardan kaynayan şeker gibi suyun yolunu gözlerdik. Kapıda durmaya görsün, biz çocuklar, arabanın çevresine doluşur, güneşte pırıl pırıl su tenekelerini saymaya bayılırdık. Günde birkaç kez Haydarpaşa'ya gidip gelen, sabah akşam İstanbul ya da Ankara yönünde ok gibi gelip geçen trenler, saatlerce ötedeki yakınlarla, günaşırı uzaklara bağlantımızı sağlardı. O günlerde nerden bileceğim, bugünkü açımdan söylüyorum, 25 km kadar ötedeki Haydarpaşa'ya, dur kalk yolda çok oyalanmazsak, bir-saat-yirmi-dakikada ulaşırdık. Zamanla irileşti lokomotifler; günümüzde elektrikli trenle 15 dakikada alıyoruz aynı yolu. Sonra sonra, ayda haftada bir de olsa, soluğumuzu kesen uçaklar görünmeye başladı göklerde. Ben lisenin son sınıfındayken elektrik geldi bizim oraya. Bir yıl geçmedi, biz de bağlattık. Önceleri, olmasa da olur, diyordu bizimkiler; sonra, olmayacağını anladık hepimiz. Alt kattan üst kata, sofadan odalara, ak duvarları belli belirsiz bezeyen parmak genişliğinde üç telli oluklar, döşemenin en değerli ögesi oluverdi kaşla göz arasında. İlkin çekine çekine açıp kapıyorduk elektrik düğmelerini. El değmek yasaktı çocuklara; giderek alıştık. Babaannem, vazgeç, çarpar diye söylense de, yaz geceleri, uzatmalarla bahçeyi bile aydınlattı ortanca amcam. O gün büyük halamdan işittiğim saptamayı hiç unutmayacağım: Amerikalıymış, Avrupalıymış, ona bakma, gerçek müslümanmış şu elektriği bulan adam -karanlığımıza aydınlık getirdi. Elektrikle birlikte çok şey değişti. Sokak fenerlerini yakıp söndüren, kimi yakmayı kimi söndürmeyi unutan, partal kılıklı ayyaş bekçi silindi gitti. Hava karardıktan sonra da uzun süre açıktı artık dükkânlar. Geceleri kıyıda gezinenler, kapı önlerinde tavla oynayanlar arttı. İskele gazinosuyla korudaki bahçenin radyosu vardı artık. Korudaki, ses-yükseltici taktı. Konu komşu, çay içerken, dinsel bir törendeymiş gibi, şarkı dinlemeye koşuyordu akşamüstleri. Üniversiteye gittiğim yıllarda, kentte kalıyordum daha çok