Masal babası H. C. Andersen'i bilmeyen çocuk var mıdır?
Onun masalları bu kez de Doğan Kardeş Kitaplığında.
Kendine özgü anlatımıyla her çağın okurunun
zevkle okuduğu hep onun masalları olmuştur.

Hayalle gerçeğin, geçmişle geleceğin
ustalıkla birbirine kaynaştığı bu masallardan
hâlâ öğreneceğimiz çok şey var.

2005'te bütün dünyada doğumunun 200. yılı
kutlanan Andersen'in çok sevilen 30 masalı
Tahsin Yücel'in usta çevirisiyle bu kitapta toplandı.
(Arka Kapak)

Bütün dünyada doğumunun 200. yılı kutlanan dünyaca ünlü Danimarkalı masal ustası Hans Christian Andersenin çok sevilen 30 masalı Tahsin Yücelin usta çevirisi ve Halil İncesunun çizimleriyle bu kez de Doğan Kardeş Kitaplığında. Hayalle gerçeğin, geçmişle geleceğin ustalıkla birbirine karıştığı bu masallardan hâlâ öğreneceğimiz çok şey var.

Tadımlık

Papatya Bu küçük öyküyü iyi dinleyin. Büyük yolun kıyısındaki kırlıkta herhalde sizin de gözünüze ilişmiş olan sevimli bir ev vardır. Önünde küçük bir bahçe, bu bahçede çiçekler ve yeşil bir çimenlik göze çarpar; az ileride, hendeğin kıyısında sık otların arasında küçücük bir papatya açmıştı. Bahçenin iri ve zengin çiçekleri kadar kendisini de ısıtan güneşin yardımıyla günden güne büyüyüp gelişiyordu. Günün birinde, iyice açılınca, parlak, ak yapraklarıyla, kendi ışıklarıyla çevrelenmiş, küçücük bir güneşi andırıyordu. Otlar arasında duruşuna ve kendisine önemsiz bir kır çiçeği gözüyle bakılmasına aldırdığı yoktu. Durumundan hoşnuttu, güneşin sıcaklığını hazla çekiyor, göklere yükselen çayır kuşunun ötüşünü dinliyordu. Ya işte, papatyacık bir bayram günüymüş gibi sevinçliydi o gün, oysa günlerden pazartesiydi. Okulun sıralarında oturan çocuklar derslerini öğrenirlerken, papatya yeşil sapı üzerine oturmuş, doğanın güzelliğinden Tanrının iyiliğini öğreniyor ve sessizlik içinde duyduğu her şeyi küçük çayır kuşunun sevinçli şarkısıyla kusursuz bir biçimde dile getirdiğini sezinliyordu. Bu nedenle, öterek uçan mutlu kuşa nerdeyse saygıyla bakıyor, kendisinin de aynı şeyleri yapamadığına hiç üzülmüyordu. Görüyorum ve işitiyorum diye düşündü. Güneş beni ısıtıyor, yelin soluğu okşuyor. Durumumdan yakınmam için hiçbir neden yok! Bahçe çitinin berisinde bir sürü soğuk ve kibar çiçek vardı; kokuları ne kadar fazlaysa o kadar kurumlanıyorlardı. Şakayıklar güllerden daha iri görünmek için kabarıyorlardı, ama gül yalnızca irilik değildi ki. Laleler renklerinin güzelliğiyle parıldıyor, küçük papatyaya göz atmaya bile gönül indirmiyorlardı, oysa zavallı papatya, Ne güzel, ne hoş çiçekler! Herhalde o güzelim kuş onlara konuk gelecek. Tanrıya şükür, bu güzel olayı izleyebileceğim, diyerek onlara hayranlığını dile getiriyordu. Tam o sırada çayır kuşu aşağıya indi, şakayıklarla lalelerin yanına değil, çimenlikteki papatyanın yanına kondu. Zavallı kır çiçeği sevincinden çılgına döndü.