Evrendeki bütün varlıkların Tanrıyla özdeş olduğu savı üzerine yapılan Vahdet-i Mevcut öğretisinin kaynağı; Antik felsefenin, doğasal diyalektiğin dışa vurumu biçiminde inanca çıkan Doğatanrıcılık anlayışıdır. Çünkü, çoktanrıcılık felsefi açıdan, Doğatanrıcılık temeline dayanır. Bu anlayışta, Tanrı, evrenin yaratıcısı ya da yapıcısı değil, doğrudan kendisidir. İzleyen süreçte, bu izi süren Anadolu tasavvufu, Doğatanrıcılık´ı ya da çoktanrıcılığı; Varlıkbirliği-Mevcutbirliği anlayışıyla yeniden diriltti; diriltirken buna, toplumsal diyalektiğin dışa vurumu biçiminde inanca çıkan insantanrıcılık ekledi.
(Arka Kapak)