Vurmayın Çocukları

Uğur Kaymaz, Enes Ata ve şimdi ismini hatırlayamadığım onlarca çocuğumuz bu son otuz yıl içerisinde vuruldu. Bu iki gonca gülümüzün vurulması bir başka yıktı bizi.
Uğur Kaymaz, ekmek parası için yolculuğa çıkacak olan babasına yardım ederken, Enes Atada ölen annesinin kokusunu taşıyan teyzesine giderken vurulmuştu. Enes, son bir kez teyzesinden duyumsadığı annesinin kokusunu ciğerlerine doyasıya çekemeden yaşama veda etmişti. Kısa bir öyküyle de olsa Enesi anlatmaya çalışmıştım. O öyküyü kaleme alırken Enesin yüzü hiç gözümün önünden gitmemişti. Hala da o cansız yatışı gözlerimin önündedir. Unutulmayacak yaralardır bunlar.
Uğur Kaymaz ve Enes Ata karşısında hep çaresiz hissettim kendimi. Kahroldum. Bir şeyler yapmak istedim. Hem de onlardan, coğrafik olarak, çok uzakta olmama rağmen.
Bir öykü ve iki şiirle bu iki gonca gülümüzü ve diğer çocuklarımızı anmaya çalıştım.